21 ژوئن 2023- در مطالعه اخیراً منتشر شده در ژورنال Nutrients، محققان اثربخشی رژیم های غذایی دیابتی حاوی D-alulose را در بیماران دیابت نوع 2 (T2D) ارزیابی کردند.

پیش زمینه

دیابت به طور گسترده ای در سطح جهانی شایع است که بیشتر موارد آن را دیابت نوع 2 تشکیل می دهد که با مقاومت به انسولین و کاهش ترشح انسولین مشخص می شود. درمان اساسی T2D شامل اصلاح رژیم غذایی، فعالیت بدنی منظم و داروها می باشد. با این حال، عادات سبک زندگی برای کاهش بار دیابت بسیار مهم است.

مصرف بیش از حد قند خطر ابتلا به چاقی، بیماری های قلبی عروقی و دیابت را افزایش می دهد. شیرین کننده های مصنوعی به عنوان جایگزین ایمن قند در میان بیماران دیابتی استفاده شده است. با این حال، نگرانی هایی در مورد تشدید واکنش های متابولیک گلوکز توسط شیرین کننده های مصنوعی وجود دارد. قند دی آلولوز، که ایزومرکربن شماره 3برایدی-فروکتوز است، قندی کمیاب با خواص ضد چاقی و ضد دیابتی اثبات شده است.

در مورد این مطالعه

در این مطالعه مقایسه ای آینده نگر، تصادفی، تک سوکور و متقاطع، محققان بررسی کردند که آیا رژیم های غذایی حاویقند دی-آلولوز می تواند کنترل قند خون بیمارانT2D را بهبود بخشد.

این مطالعه شامل 24 نفر بود که از دسامبر 2019 تا آگوست 2022 در بیمارستان دانشگاه کاگاوا بستری شدند. سطح قند خون آنها با استفاده از یک سیستم پایش مداوم گلوکز اسکن شده متناوب (isCGM) اندازه‌ گیری شد. فقط بیمارانT2D بستری شده در بیمارستان در سنین 20 تا 80 سال با مقادیر هموگلوبین گلیکوزیله(HbA1c) مساوی یا بیش از6.50 درصد مایل به شرکت در این مطالعه شدند.

شرکت کنندگان به دو گروه A و B تقسیم شدند. افراد گروهA به مدت دو روز، سه بار در روز با رژیم های غذایی دیابتی تغذیه شدند. پس از یک دوره ی توقف مساوی یا بیش از یک روز، به شرکت کنندگان رژیم غذایی دیابتی حاوی D-alulose سه بار در روز به مدت دو روز داده شد. رژیم غذایی در بین افراد گروه B معکوس شد. کل انرژی دریافتی روزانه با توجه به دستورالعمل های مراقبت از دیابت 2019 انجمن دیابت ژاپن تعیین شد.

مقادیر پپتید سی (CPR) و انسولین اندازه گیری شد. نقطه پایانی اولیه حداکثر سطوح قند خون پس از غذا(PPG) پس از مصرف رژیم های غذایی استاندارد شده دیابتی و رژیم های حاوی 8.50 گرم دی- آلولوز بود.

نقاط پایانی مطالعه ثانویه شامل روندهای PPG ارزیابی شده با استفاده از سیستم isCGM، مدت زمان مقادیر گلوکز خون در محدوده هدف 70.0 تا 180.0 میلی گرم در دسی لیتر]درصد زمان در محدوده[(TIR)، مدت دوره های هیپوگلایسمی (زیر 70.0 میلی گرم در دسی لیتر) که کمتر ازTIR بود]درصد زمان زیر محدوده[(TBR)، و دوره های هایپرگلایسمی (بالاتر از 180.0 میلی گرم در دسی لیتر) که بیشتر از TIR ]درصد زمان بالاتر از محدوده [(TAR) بود.

نقاط پایانی ایمنی شامل تغییرات در تعداد دوره‌های اسهال(diarrheal) بود. علاوه بر این، شرکت کنندگان پرسشنامه هایی را پر کردند که رضایت، بو، چاشنی و رنگ رژیم غذایی را مشخص می کرد. این تیم افرادی را که مهارکننده‌های آلفا گلوکوزیداز مصرف می‌کردند، کسانی که سابقه مثبت عوارض جانبی جدی به دنبال مصرفD-آلولوز داشتند، و افرادی که کراتینین سرولوژیکی ≥1.50 میلی‌گرم در دسی‌لیتر داشتند (نشان دهنده اختلال عملکرد کلیوی) را از مطالعه کنار گذاشتند.

علاوه بر این، زنان باردار و شیرده، افرادی که در کارآزمایی‌های دیگر شرکت می‌کردند، و افرادی که توسط پزشکان برای مطالعه نامناسب در نظر گرفته می‌شدند، حذف شدند. برای تجزیه و تحلیل از مدل‌سازی اثرات مختلط خطی استفاده شد.

نتایج

در ابتدا، 45 نفر از نظر واجد شرایط بودن غربالگری شدند، 21 نفر که معیارهای ورود را نداشتند از مطالعه خارج شدند و 24 نفر در مطالعه وارد شدند. با این حال، چهار نفر از مطالعه خارج شدند و حجم نمونه نهایی به 20 کاهش یافت. میانگین اوج مقادیر PPG برای رژیم غذایی حاوی دی-آلولوز و رژیم های غذایی استاندارد دیابتی به ترتیب 173.0 و 191.0 میلی گرم در دسی لیتر بود.

یافته‌ها نشان داد که رژیم‌های غذایی دیابتی حاوی دی-آلولوز به طور قابل ‌توجهی سطوح PPG را در بین بیماران T2D در مقایسه با رژیم‌های دیابتی کاملاً کنترل‌ شده از نظر انرژی کاهش می‌دهد. علاوه بر این، به دلیل کاهش نیاز به انسولین، یک اثر محافظتی بر روی توانایی ترشح انسولین درون زا توسط پانکراس مشاهده شد.

رژیم حاوی دی-آلولوز از زمان صفر تا 18 دقیقه، سطح زیر منحنیPPG (25408  در مقابل 27550mg-min/dL) و مقادیردرصدTAR (30% در مقابل 21%) را کاهش داد.با این حال، هیچ تغییر آماری معنی‌داری در نسبت‌هایTIR (68٪ در مقابل 74٪) و مقادیر TBR مشاهده نشد، بدون اینکه افزایشی در دفعات اپیزودهای هیپوگلایسمی (2.10٪ در مقابل 5.0٪) وجود داشته باشد.

سطوح ،CPR به طور قابل توجهی با کاهش در خوانش های قند خون کاهش یافت. تفاوت های غیر قابل توجهی در رضایت، بو، چاشنی و رنگ مشاهده شد. هیچ نگرانی ایمنی با تغییرات غیر قابل توجه در فراوانی اپیزودهای اسهال، وجود نداشت. هیچ یک از شرکت کنندگان هیچ شکایتی در رابطه با بو یا مزه ی غذا نداشتند و هیچ یک نمی توانستند بین این دو رژیم غذایی تمایزی قائل شوند.

مکانیسم‌های گزارش‌شده در زمینه اثرات دی آلولوز بر کاهش ‌قند خون شامل مهار جذب مونوساکارید توسط سلول‌های روده کوچک، افزایش سنتز گلیکوژن از طریق فعال شدن گلوکوکیناز در کبد، محافظت از پانکراس و بهبود ظرفیت ترشح انسولین توسط پانکراس است. D-آلولوز ممکن است با افزایش ترشح پپتید-1 شبه گلوکاگون (GLP-1) و تغییر فعالیت سیستم عصبی مرکزی (CNS) از طریق عصب واگ، تحمل گلوکز را بهبود بخشد و اشتها را کاهش دهد.

بر اساس یافته های این مطالعه، رژیم های غذایی دیابتی شامل 8.50 گرم D-آلولوز به طور موثر سطح گلوکز خون پس از غذا را بهبود می بخشد، که نشان می دهد D-آلولوز ممکن است تحمل گلوکز را بهبود بخشد و از سلول های بتای پانکراس در بیماران T2D محافظت کند. با این حال، تحقیقات بیشتر، از جمله حجم نمونه بزرگتر و پیگیری های طولانی تر، برای افزایش اعتبار یافته های این مطالعه مورد نیاز است.

منبع:

https://www.news-medical.net/news/20230621/Rare-sugars-in-a-diabetic-diet-the-efficacy-of-a-D-allulose-containing-diet-in-patients-with-type-two-diabetes.aspx